Foreign Policy Component : National Interest

องค์ประกอบนโยบายต่างประเทศ : ผลประโยชน์แห่งชาติ

จุดมุ่งหมายขั้นพื้นฐานและตัวกำหนดสูงสุด ที่จะชี้นำผู้มีอำนาจตัดสินใจของรัฐในการสร้านโยบายต่างประเทศ ผลประโยชน์แห่งชาติของรัฐนี้ เป็นแนวความคิดกว้าง ๆ เกี่ยวกับปัจจัยต่าง ๆ ที่ประกอบเป็นปัจจัยที่จำเป็นอย่างยิ่งของรัฐ ปัจจัยที่จำเป็นอย่างยิ่งเหล่านี้ ก็คือ การปกป้องตัวเอง เอกราช บูรณภาพแห่งดินแดน ความมั่นคงทางทหาร และความเจริญรุ่งเรืองทางเศรษฐกิจ แต่ด้วยเหตุที่ผลประโยชน์แห่งชาติต่าง ๆ เหล่านี้ไม่มีผลประโยชน์ใดเพียงหนึ่งเดียวที่มีความโดดเด่นครอบงำในการทำหน้าที่ดำเนินนโยบายของรัฐบาล ดังนั้น แนวความคิดเรื่องผลประโยชน์แห่งชาตินี้ในเวลาใช้ภาษาอังกฤษเขาจึงใช้ในรูปของพหูพจน์ว่า "national interests" เมื่อรัฐวางนโยบายแห่งชาติ โดยให้ความสนใจกับหลักการทางด้านศีลธรรม-จริยธรรมระดับสากลน้อย หรือไม่ให้ความสนใจใด ๆ เลย ก็สามารถกล่าวได้ว่าเป็นการดำเนินนโยบายตามแนวสัจนิยม ซึ่งมีลักษณะที่ขัดแย้งกับนโยบายของแนวอุดมคตินิยม

ความสำคัญ แต่ละรัฐที่อยู่ในระบบรัฐแบบปัจจุบัน ซึ่งมีสมาชิกรวมกันกว่า 180 รัฐ ต่างก็มีปฏิสัมพันธ์กับสมาชิกอื่น ๆ เมื่อตนต้องพัฒนานโยบายและปฏิบัติการทางการทูตต่าง ๆ เพื่อธำรงไว้ซึ่งผลประโยชน์แห่งชาติตามที่ฝ่ายตนได้ให้คำจำกัดความเอาไว้นั้น เมื่อยามที่ผลประโยชน์ต่าง ๆ มีความกลมกลืนกันได้ รัฐต่าง ๆ ก็มักจะช่วยกันประสานแก้ไขปัญหาร่วมกันได้ แต่เมื่อยามที่ผลประโยชน์ต่าง ๆ เกิดขัดกันขึ้นมา ก็จะเกิดการแข่งขัน มีการชิงดีชิงเด่น เกิดการตึงเครียด เกิดการหวั่นกลัวกัน และในที่สุดก็อาจจะนำไปสู่สงครามได้ เทคนิควิธีต่าง ๆ ที่ได้รับการพัฒนาในระบบรัฐเพื่อให้นำมาใช้ในการประนีประนอมความขัดแย้งในผลประโยชน์แห่งชาตินี้ ประกอบด้วยสิ่งต่าง ๆ เหล่านี้ คือ การทูต การแก้ไขกรณีพิพาทโดยสันติวิธี กฎหมายระหว่างประเทศ องค์การระดับภูมิภาค สถาบันระหว่างประเทศ เป็นต้นว่า องค์การระหว่างประเทศและองค์การชำนัญพิเศษต่าง ๆ ขององค์การสหประชาชาติ ปัญหาสำคัญของการสร้างนโยบายต่างประเทศและการทูตนี้ ก็คือ ปัญหาในการแปลผลประโยชน์แห่งชาติที่ยังคลุมเครือและยังมีลักษณะกว้าง ๆ ให้เป็นจุดหมายและเป็นมรรควิธีที่เป็นรูปธรรมและมีความกระจ่างชัดยิ่งขึ้น ถึงแม้ว่าผู้มีอำนาจตัดสินใจจะต้องเกี่ยวข้องกับตัวแปรหลายอย่างในสภาพแวดล้อมระหว่างประเทศอย่างไร แต่แนวความคิดในเรื่องผลประโยชน์แห่งชาตินี้ก็ยังคงเป็นองค์ประกอบที่ยังยืนยงคงที่และเป็นสิ่งสำคัญยิ่งสำหรับผู้มีอำนาจตัดสินใจในกระบวนการนโยบายต่างประเทศ